Το ακέφαλο κοτόπουλο

Ζούμε πράγματι ιστορικές στιγμές. Για πρώτη φορά στη χώρα μας το φασιστικό παρακράτος αντιμετωπίζεται από τη δικαστική εξουσία σαν αυτό που είναι: μια εγκληματική οργάνωση.....
Πολλοί λένε πως άργησε. Ομως έτσι κι αλλιώς η αρχή έγινε. Το θέμα είναι τι θα ακολουθήσει. Ο μόνος τρόπος για να μην εκκολαφθεί το φίδι, είναι τα αβγά να σπάσουν και να γίνουν ομελέτα.Τότε θα είμαστε σίγουροι για το μέλλον. 

Γιατί μην ξεχνάμε ότι ο Χίτλερ καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκιση, βγήκε στον ένα λόγω «καλής διαγωγής» και μετά κέρδισε τις εκλογές. Διέλυσε μάλιστα και τα Τάγματα Εφόδου των λούμπεν μαχαιροβγαλτών S.Α. για να τους αντικαταστήσει με τους επαγγελματίες δολοφόνους των S.S.

Η Χ.Α. δεν διακρίνεται για την πρωτοτυπία της, ούτε για την ευφυΐα της. Πήρε γραμμή προς γραμμή το σχέδιο των ναζιστών και προσπαθεί να το αντιγράψει. Ξεπατικωτούρα, που λέγαμε και στο σχολείο. Αρα, απλές γνώσεις ιστορίας χρειάζονται για να προβλεφθεί -και να αντιμετωπιστεί- η επόμενή της κίνηση.

Το πρώτο διακύβευμα είναι να αποδειχθεί ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να βάλει τέλος στη δράση αυτής της συμμορίας. Ο πανικός των στελεχών της, όταν ένιωσαν ότι δεν μπορούν πια να κρύβονται πίσω από τις πλάτες άλλων, ήταν εμφανής. Ως όντα θρασύδειλα,ο τσαμπουκάς τους σπάει πολύ εύκολα όταν νιώσουν άοπλοι και απομονωμένοι.

Το δεύτερο στοίχημα είναι η κοινή αντίδραση από τα κόμματα του λεγόμενου συνταγματικού τόξου. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να θεωρεί πως πρέπει να βιαστεί, γιατί η Ελλάδα καταρρέει, αλλά εκλογές τώρα σημαίνει πως το ακέφαλο κοτόπουλο των νεοναζί μπορεί να κάνει ακόμη μερικά βήματα, να περισώσει ένα κομμάτι από την εκλογική του πελατεία. Αντίθετα, με την ηγεσία στη φυλακή, την εγκληματική φύση της οργάνωσης αποδεδειγμένη και νομικά και την απειλή νέων διώξεων για όσους συμμετείχαν στη δράση της, η «λούφα και παραλλαγή» θα είναι ό,τι απομείνει από τις στολές τους.

Μεγάλη πρόκληση έχει να αντιμετωπίσει και η Αριστερά στο σύνολό της. Η διάχυση της Χ.Α. στις λαϊκές συνοικίες δεν ήταν κάτι τυχαίο. Οπως στις ερωτικές σχέσεις, που ο «τρίτος» πρέπει να βρει χώρο για να μπει ανάμεσα στους δύο, έτσι και στην πολιτική, αν χάσεις την επαφή με το κοινό σου, αν δεν το πείθεις πια, τότε σχεδόν το «αναγκάζεις» να αναζητήσει αλλού πιο ελκυστικές απαντήσεις. Δεν χρειάζεται να χαϊδεύει αφτιά, αλλά να προτείνει δράσεις, λύσεις. Στο σήμερα, στο τώρα, και όχι στο επαναστατικό ή μετεκλογικό «αύριο».

Ακόμη, οφείλει να απαντήσει, πρώτα στον εαυτό της, ποια είναι σήμερα η κύρια αντίθεση: ανάμεσα σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας και αυτόν του κεφαλαίου, ανάμεσα στη δημοκρατία και το φασισμό; Γιατί με βάση αυτή την απάντηση θα κάνει τις συμμαχίες της, θα ξεκαθαρίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Οσο δεν το κάνει, όσο περιορίζεται σε ένα στείρο αντιπολιτευτικό λόγο, θα βλέπουμε φαινόμενα περίεργων συγχρωτισμών και άφεσης αμαρτιών...

Τέλος, να μην ξεχνάμε ότι εκτός από οικονομική, η κρίση είναι και αξιών. Το να είσαι άνεργος δεν σημαίνει αυτόματα ότι θες να ξεκοιλιάσεις κάθε μετανάστη, ομοφυλόφιλο, αριστερό που συναντάς. Η παιδεία δεν είναι για να σε προετοιμάζει για να μπεις στο πανεπιστήμιο, είναι για να σου μεταδίδει πρώτα και κύρια τις ουμανιστικές αρχές, να σε κάνει άνθρωπο. Η επέλαση της Χ.Α. στα σχολεία απέδειξε ότι τα αναχώματα έχουν πέσει. Καιρός να τα ξαναστήσουμε, γερά και απροσπέλαστα.

× ?