 |
|
Η αποκάλυψη της Ορθούλας...Παπαδάκου πριν από λίγο καιρό σε τηλεοπτική της συνέντευξη για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια σόκαρε....
πολλούς.
πολλούς.
Ίσως γιατί βλέποντάς την, το ίδιο fit, χαμογελαστή και περήφανη όπως ήταν πάντα δεν σου πάει στο μυαλό ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να βρίσκεται αντιμέτωπος με μια ασθένεια, Πόσο μάλλον με μια δύσκολη ασθένεια, όπως είναι η Σκλήρυνση κατά πλάκας. Καιρό το κρατούσε κρυφό.
Δεν ένιωθε έτοιμη να μιλήσει γι’ αυτό. Πλέον νιώθει ανακούφιση… «Το πιο σημαντικό ήταν ότι το είπα για μένα. Γιατί ήταν καιρός να το πω. Ήμουν έτοιμη.» λέει στο Gossip-tv και συνεχίζει: « Δύο χρόνια τώρα με ρωτάγανε τι έχω, που με βλέπανε να μπαινοβγαίνω στο νοσοκομείο και απαντούσα αυτοάνοσο. Δεν είχα τη δύναμη και το κουράγιο να το πω με το όνομά του.» -Δεν έλεγες ψέματα. Αυτοάνοσο είναι η Σκλήρυνση κατά πλάκας…
«Δεν έλεγα ψέματα αλλά δεν έλεγα και τι έχω. Κι επειδή υπάρχει ένα ταμπού στην Ελλάδα με την αρρώστια αυτή αποφάσισα ότι θέλω να βγω να μιλήσω και αν αγγίξω ένα άτομο, αν βοηθήσω έστω κι ένα άτομο με οποιονδήποτε τρόπο με αυτά που θα πω θα νιώσω πολύ καλά ως άνθρωπος. Στη ζωή δεν πρέπει να παίρνεις μόνο αλλά και να δίνεις.» -Τελικά πιστεύεις πως βοήθησες; Το κατάφερες αυτό που ήθελες;
«Ήταν απίστευτο το μετά. Φεύγοντας από το κανάλι, στην είσοδο μου είπαν ότι έχουν δεκάδες τηλεφωνήματα. Και το βράδυ που γύρισα σπίτι μου τα μηνύματα που είχα στο facebook ήταν απίστευτα. Μου πήρε πάνω από 4 ώρες για να απαντήσω σε όλα.» -Απάντησες εσύ προσωπικά; «Ναι, απάντησα εγώ γιατί έτσι πρέπει. Θυμάμαι και θα θυμάμαι για πάντα ένα μήνυμα που μου έστειλε ένα κορίτσι 17 χρονών που πάσχει από σκλήρυνση στο ίδιο στάδιο με μένα και μου έγραψε ότι σταμάτησε το σχολείο γιατί ντρεπόταν μήπως πάθει κρίση και την κοροϊδέψουν. Μου έγραψε ότι στα δύο χρόνια που πάσχει είναι η πρώτη φορά που κάτι την έκανε να χαμογελάσει.
Το λέω και ανατριχιάζω… και μόνο γι’ αυτό άξιζε να βγω να μιλήσω» -Γιατί πιστεύεις ότι στην Ελλάδα τα θέματα ασθενειών, που μπορεί και να συμβούν στον καθένα, είναι θέματα ταμπού; «Ευτυχώς και δυστυχώς στην Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εγώ έχω μεγαλώσει στον Καναδά και δεν υπάρχει ταμπού για τίποτα. Ο άνθρωπος κάνει ότι θέλει, μπορεί να εκφραστεί και να ζήσει μέσα στα πλαίσια της προσωπικής ηθικής και των νόμων φυσικά.
Πήγα τρεις φορές φέτος και είδα ανθρώπους να μοιράζονται τα σοβαρά θέματα που αντιμετωπίζουν με την υγεία τους για να βοηθήσουν άλλους και αυτό με έκανε να σκεφτώ πολύ τη δική μου στάση. Μου έδωσε το θάρρος να γυρίσω και να αποφασίσω να μην κρύβομαι πια. Υπάρχει και μεγάλο κενό ενημέρωσης και παιδείας. Πολλοί δεν γνωρίζουν καν τι είναι η σκλήρυνση. Πιστεύουν ότι κολλάει…
Δεν ξέρουν ότι είναι ένα αυτοάνοσο νόσημα δημιουργία του ίδιου του οργανισμού που «παλεύει» με τα υγιή κύτταρα. Δεν πρέπει να υπάρχει ταμπού για ασθένειες.» -Ένιωσες ανακούφιση που βγήκες και μίλησες ανοιχτά; «Τρελή ανακούφιση. Δεν σου κρύβω ότι στο ξεκίνημα είχα τρελό άγχος. Πέρασε από το μυαλό μου, κακώς βέβαια, το τι θα πει ο κόσμος. Για ποιο λόγο θα πούνε ότι βγήκα… Για δημοσιότητα; Που ειλικρινά είναι κάτι που δεν με απασχολεί καθόλου. Έχω την δουλειά μου, έχω τις σπουδές μου και είμαι καλά.
Δεν βασίστηκα ποτέ στον χώρο αυτό. Ότι έκανα το έκανα γιατί μου άρεσε και το απολάμβανα εγώ και με χαρακτήριζε. Έκανα πράγματα που μου ταίριαζαν και τα αγαπούσα. Δεν βγήκα τώρα, ούτε να με λυπηθεί κάποιος, ούτε τίποτα τέτοιο. Αλλά όλα αυτά πέρασαν από το μυαλό μου. Φοβήθηκα τα αρνητικά σχόλια» -Αντιλαμβάνομαι ότι δεν θέλεις να σε λυπηθούν… «Σε καμία περίπτωση. Εδώ μπαίνω για θεραπεία και μπαίνω μόνη μου. Παθαίνω κρίση και λέω μην έρθετε. Θέλω να το περνάω μόνη μου. Καλώς ή κακώς έτσι είμαι..»
-Είπες στην εκπομπή ότι ένιωσες ανακούφιση όταν πια έμαθες τι έχεις γιατί πήρε καιρό να βρούνε τι σου συμβαίνει… «Αυτός ο ενάμιση μήνας ήταν η χειρότερη φάση της ζωής μου. Όντας αθλήτρια ξέρω πχ ότι αν πάθεις διάστρεμμα βάζεις έναν νάρθηκα ή κάνεις φυσιοθεραπείες… Το να μην ξέρω τι έχω να αντιμετωπίσω και τι γίνεται, να ζω το άγνωστο ήταν το χειρότερο και ευχαριστώ πάρα πολύ την οικογένειά μου γιατί ξέσπαγα εκεί. Είχα πάρα πολλά νεύρα.
Κοιμόμουν και έλεγα «Θεέ μου, να βρούμε τι έχω και θα το αντιμετωπίσω, θα το κερδίσω…» -Ναι, αλλά ναι μεν έμαθες τι έχεις αλλά αυτό που έχεις είναι μια ασθένεια που με τα σημερινά δεδομένα δεν έχει ίαση. Αυτό δεν σε πανικόβαλε στην αρχή; «Όχι. Ναι μεν αυτό που λες είναι πολύ σωστό αλλά βοηθήθηκα γιατί έβγαλα από το μυαλό μου άλλα πράγματα, όπως η καρδιά, που για μένα θα ήταν ακόμα πιο δύσκολο γιατί ο αθλητισμός για μένα είναι στάση ζωής και αν είχα πρόβλημα με την καρδιά μου θα έπρεπε να αλλάξω πάρα πολύ τη ζωή μου.
Όχι πως δεν άλλαξαν οι ρυθμοί μου λόγω της σκλήρυνσης, έχουν αλλάξει. Αλλά για κάποιο λόγο είχα την σιγουριά ότι θα βρω τον γιατρό, το φάρμακο, την αγωγή που θα μου επιτρέψει να το παλέψω. Και απ’ ότι μου είπε και η γιατρός μου, ήμουν πάρα πολύ τυχερή γιατί είχα πολύ δυνατό σώμα. Μυϊκά εννοώ και αυτό με βοήθησε πάρα πολύ.Πιστεύω πολύ στη δύναμη του μυαλού και το παλεύω. » -Ουσιαστικά δηλαδή ζεις την ζωή σου γνωρίζοντας ότι έχεις αυτό αλλά χωρίς να ζεις με αυτό… «Είναι πολύ σημαντικό να μην σε κερδίζει η αρρώστια.
Από το μυαλό σου δεν μπορεί να φύγει. Δεν υπάρχει τρόπος ή φάρμακο να το διώξει. Είναι πάντα εκεί. Απλώς ακολουθείς την αγωγή σου, τις οδηγίες του γιατρού σου για να το κρατήσεις σε ένα στάδιο στάσιμο. Δεν ξέρεις όμως τι ξημερώνει αύριο…» -Αυτό ισχύει για όλο τον κόσμο που λες…. Δεν έχει να κάνει με την ασθένεια… «Εννοείται. Εγώ μπορεί να έχω την σκλήρυνση και αύριο να με πατήσει αυτοκίνητο και να πεθάνω. Για μένα πολύ σημαντικό ρόλο παίζει η ψυχολογία.
Στην αρχή ένιωθα πολύ άσχημα. Σκεφτόμουν πως αν πάθω κρίση έξω, όντας και αναγνωρίσιμο πρόσωπο – σε λίγα ή περισσότερα άτομα- θα ντρεπόμουν. Και μου συνέβη. Έπαθα κρίση σε μια ταβέρνα και ντράπηκα. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί… Σκεφτόμουν τι θα πουν. Τώρα πια δεν με νοιάζει τίποτα.» -Τι σου δίνει δύναμη; «Νομίζω η ψυχή μου. Είμαι δυναμική από μικρό παιδί από τη φύση μου αλλά με μία λέξη θα σου έλεγα, η οικογένεια. Δεν προχωράμε στη ζωή αν δεν υπάρχει οικογένεια. Αν δεν έχεις αρχές από την οικογένειά σου, δεν είσαι τίποτα ότι κι αν κάνεις, ότι κι αν έχεις.
Δεν έχω λόγια να ευχαριστήσω τους γονείς μου για το πώς μας μεγαλώσανε. Και θεωρώ μεγάλη τύχη που έχω και κάποια άτομα, φίλους, που θεωρώ επίσης οικογένειά μου. » -Για έναν άνθρωπο που αγαπάει τόσο την οικογένεια δεν είναι περίεργο που δεν έχεις ακόμα παντρευτεί; Δεν το θέλησες; «Το θέλησα. Αρραβωνιάστηκα στα 20 μου και ήμουν έτοιμη για γάμο αλλά χάλασε. Αρραβωνιάστηκα στα 30 μου και ακόμα και σήμερα δεν έχω καταλάβει γιατί χωρίσαμε αλλά οκ συμβαίνουν κι αυτά και είχα μια μεγάλη σχέση στη ζωή μου.
Αυτήν στην στιγμή δεν θα έλεγα ότι δεν το θέλω αλλά δεν είναι η προτεραιότητά μου. Σίγουρα θα ήθελα να βρω έναν σύντροφο. Είναι ωραίο να είσαι ερωτευμένη, γιατί αυτήν την στιγμή δεν είμαι αλλά αν έρθει ήρθε… Αν δεν συμβεί δεν θα τρελαθώ. Προτιμώ να είμαι μόνη μου από το να είμαι με κάποιον απλά για να έχω μια σχέση» -Σου λείπει ένα παιδί από τη ζωή σου; «Είμαι τόσο κοντά με τα ανίψια μου που μπορώ να σου πω ότι σε κάθε γέννα της Μάντας, της νύφης μου, είναι σαν να γένναγα εγώ.
Ήμουν και είμαι σαν δεύτερη μάνα τους. Αν δεν το είχα ζήσει αυτό σίγουρα θα μου έλειπε πάρα πολύ. Αγαπάω τρελά τα παιδιά» -Θα υιοθετούσες ένα παιδί; «Άνετα. Θα το έκανα και μόνη μου, χωρίς σύντροφο, αν μπορούσα να του δώσω τη σταθερότητα που χρειάζεται. Γιατί αγάπη θα έδινα άφθονη και αυτή είναι η βασική ανάγκη ενός παιδιού»
-Θα μπορούσες να επιστρέψεις στον Καναδά και να ζήσεις εκεί ξανά μόνιμα; «Έχω ταξιδέψει πολύ και ειλικρινά σαν την Ελλάδα δεν υπάρχει πουθενά. Για μένα είναι η ωραιότερη χώρα του κόσμου. Όμως έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, αν δεν είχα την δουλειά μου και δεν είχα ιδιωτική ασφάλεια που καλύπτει το μεγάλο κόστος της αγωγής που χρειάζεται να παίρνω για την ασθένειά μου –γιατί δυστυχώς τα ταμεία δεν καλύπτουν πολλές φορές τα κόστη αυτά και είναι μεγάλο κρίμα γιατί θα μπορούσαν να βοηθηθούν πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πάρουν κάποια ακριβά φάρμακα οι ίδιοι- ναι θα το έκανα.
Θα γυρνούσα οπωσδήποτε στον Καναδά» -Υπάρχει κάτι που σε φοβίζει ; «Οι αντιθέσεις του χαρακτήρα μου. Όσο δυναμική και ανεξάρτητη είμαι, τόσο ευαίσθητη είμαι κιόλας. Κι αν κάποιος το καταλάβει αυτό μπορεί να «με παίξει». Όμως αν το καταλάβω, δεν θέλεις να με δεις πως γίνομαι. Δεν ανέχομαι το ψέμα, την κοροϊδία και την εκμετάλλευση»
