Ένας ομόφυλος έρωτας: Η Δέσποινα και η Αλεξάνδρα αγαπιούνται

Lagrend creme Lagrend creme
Γνωρίστηκαν όπως χιλιάδες άλλα ζευγάρια σε ένα μπαρ. Για την ακρίβεια σε δύο.....


Το πρώτο Σάββατο αντάλλασσαν βλέμματα, το δεύτερο μίλησαν. Η Δέσποινα Νομικού, 29, και η Αλεξάνδρα Ρέντζου, 25, είναι δύο νέα κορίτσια που, χωρίς να χρειάζονται συνταγματικές ρυθμίσεις ή να περιμένουν το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, αγαπιούνται. Τόσο απλά, τόσο πολύπλοκα.

Από την Ντέπυ Κουρέλλου

Με διαφορετικό background και διαφορετικές αναφορές, γνωρίστηκαν, φλέρταραν, αγαπήθηκαν. Ήταν πάντα εύκολα τα πράγματα για την Αλεξάνδρα και τη Δέσποινα, ώστε να μπορούν δημοσίως να ομολογήσουν τον ομόφυλο έρωτά τους; Στην περίπτωσή τους, μάλλον ναι. Δύο γυναίκες που από παιδιά γνώριζαν και αργότερα διεκδίκησαν το δικαίωμά τους να ζουν όπως τους αρέσει. 

«Συνειδητοποίησα πως είμαι gay από πολύ νωρίς. Από νήπιο ακόμη, όταν ερωτεύτηκα τη δασκάλα μου. Θυμάμαι πως όταν την έβλεπα, με έπιανε ταχυπαλμία. Δεν έχω κάνει σεξ με άντρα. Προσπάθησα, αλλά δεν το ’χω. Δεν μου κάνει κούκου» λέει η Δέσποινα. «Κι εγώ από το σχολείο ήδη γνώριζα πως με έλκουν οι γυναίκες» λέει η Αλεξάνδρα. «Συνήθιζα να λέω στις φίλες μου “αυτή” μου αρέσει» συνεχίζει.
lesbian2Όχι πως οι λυτρωτικές ομολογίες κάνουν τα πράγματα a priori ευκολότερα. «Για την Αλεξάνδρα ίσως. Λόγω εμφάνισης. Εγώ που ήμουν και εξακολουθώ να είμαι πιο “αγοροκόριτσο”, είχα άλλη αντιμετώπιση. 
Ήμουν η λεσβία» θυμάται η Δέσποινα. «Μέχρι που ξεκίνησα αθλητισμό και διαπίστωσα πως υπάρχουν πολλά κορίτσια σαν εμένα. Αυτό δεν έκανε τα πράγματα αναγκαστικά ευκολότερα. Ήταν η στιγμή που έπρεπε να τα βρω με τον εαυτό μου και βρισκόμουν σε μια ομάδα όπου πολλά κορίτσια είχαν τις ίδιες ανησυχίες με μένα. 
Είχα δε αυτό το ανδρόγυνο στιλάκι που τραβούσε τα άλλα κοριτσάκια. Πολλά νόμιζαν πως είμαι αγόρι και ήθελαν να μπουν στο παντελόνι μου να το διαπιστώσουν. Άλλα, πάλι, ήθελαν να είναι μαζί μου γιατί μόνο γύρω μου αποδέχονταν αυτό που κατά βάθος ήταν. Δεν αισθανόμουν ντροπή για αυτό που ήμουν, απλά δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Ήμουν μόλις 12 χρόνων».
«Δεν φοβήθηκα ποτέ να πω αυτό που αισθάνομαι. Λέω πάντα αυτό που μου αρέσει, αυτό που θέλω» ομολογεί η Αλεξάνδρα, φοιτήτρια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, στο τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών.

Είναι αυτή η ευθύτητα κάτι που της έχει καλλιεργήσει η οικογένεια της; «Ναι, ακριβώς» λέει η Δέσποινα «εκεί θέλω να καταλήξω. Εμένα μου καλλιέργησαν τύψεις. Η μητέρα μου και η αδελφή μου δυσκολεύονται να το αποδεχτούν, αν και κατά βάθος πάντα το ήξεραν. Η μητέρα μου αισθάνεται πως υπάρχουν δύο δρόμοι, ο λάθος και ο σωστός, και σου λέει “έλα πίσω τώρα, να πάρεις τον άλλον”. 
Τις προάλλες μου έφερε κουφέτα να βάλω κάτω από το μαξιλάρι μου να δω ποιον θα παντρευτώ. Παρ’ όλα αυτά, οι σχέσεις μας είναι καλές, π.χ., ξέρει για την Αλεξάνδρα, απλά δεν θέλει να γνωρίζει την Αλεξάνδρα. Αυτό, βέβαια, δεν στάθηκε εμπόδιο τις προάλλες, όταν η Αλεξάνδρα είχε πονοκέφαλο και την ξεμάτιαζε για ώρες. 
Όλοι οι τσακωμοί στην οικογένεια, από την άλλη, καταλήγουν πως το πρόβλημα είναι ότι είμαι gay, π.χ., “δεν έχουμε αυγά, φταίει το ότι είσαι gay”. Και φυσικά δεν αναφέρεται η λέξη “gay”. Είμαι αυτό». Θα περίμενες η Δέσποινα να είναι θυμωμένη, ειδικά μετά από όσα έγιναν στο γάμο της αδελφής της. «Δεν γινόταν με τίποτα να βάλω φόρεμα. 
Δεν είναι πως είναι στολή το παντελόνι, απλά δεν μου πάει το φόρεμα. Φαντάζεσαι την Ellen DeGeneres με τουαλέτα; Και straight να ήμουν, φόρεμα δεν θα έβαζα, οπότε η μόνη παραχώρηση που έκανα ήταν να δεχτώ το μακιγιάζ, εγώ που δεν βάφομαι ποτέ. Αλλά δεν μου έβαλαν απλά λίγο ρουζ, με έβαψαν σαν να ήμουν έτοιμη να πάω στα μπουζούκια. 
Και, ναι, όλοι οι συγγενείς μού εύχονταν και στα δικά μου». Και τι γίνεται με τον πατέρα της, αφού παραδοσιακά οι άντρες έχουν το μεγαλύτερο πρόβλημα με την αποδοχή; «Μου είπε ξεκάθαρα “δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω όλο αυτό, αλλά, αφού είσαι ευτυχισμένη, είμαι μαζί σου”» λέει η Δέσποινα.
lesbian3
Για την Αλεξάνδρα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα, αν κι εκείνη είχε τις περιπέτειές της τον πρώτο καιρό. «Στα 17 μου έφερα μια “φίλη” στο σπίτι. Εκείνη ήταν 25 ετών. Η μαμά, όμως, μεγάλο γατόνι, την επόμενη μέρα μού είπε ξεκάθαρα: “να σου πω, σε αυτή τη φίλη σου δεν αρέσουν και πολύ οι άντρες, ε;”. 
Εγώ αρνήθηκα τα πάντα, μέχρι που είδε ένα μήνυμα και έγινε χαμός. Με έπιασε απροετοίμαστη, ενώ εγώ ήθελα να κάνω μια κανονική συζήτηση μαζί της και όχι να το μάθει από ατύχημα. Στο μυαλό της ήμουν ένα μικρό κορίτσι που απλά παρασύρθηκε. Βασικά στην όλη ιστορία δεν την ενόχλησε τόσο πως το ερωτικό μου ενδιαφέρον ήταν γυναίκα, αλλά το ότι ήταν μεγαλύτερη. 
Εγώ, πάντως, συνέχισα να αρνούμαι τα πάντα και κάπως έτσι, μετά από λίγο καιρό, της παρουσίασα… τον Γιώργο. Όμως, δεν πήγαινε άλλο. Και τότε μου είπε: “Εγώ δεν χρειάζομαι προϋποθέσεις για να αγαπήσω το παιδί μου. 
Αν εσύ είσαι ευτυχισμένη, είμαι κι εγώ”. Ο πατριός μου, ο οποίος το έμαθε αρκετά αργότερα, πιστεύει πως είναι κάποια φάση που θα περάσει, όχι βέβαια πως τον πειράζει. Κάποια στιγμή είχα σχέση με άντρα, γιατί εγώ ερωτεύομαι ανθρώπους και όχι φύλα. Το ότι εδώ και οκτώ χρόνια είμαι με γυναίκες δεν σημαίνει πως αύριο αποκλείεται να αγαπήσω ένα αγόρι».
lesbian
Στην Ελλάδα μέχρι στιγμής , πάντως, οικογένεια μπορείς να κάνεις μόνο με άτομο του αντίθετου φύλου, καθώς ούτε στο Σύμφωνο Συμβίωσης προβλέπεται ρύθμιση για τα ομόφυλα ζευγάρια. Η Αλεξάνδρα και η Δέσποινα θα ήθελαν κάποια στιγμή να έχουν το δικαίωμα στο γάμο ή να κάνουν παιδί κι ενώ έχουν συμμετάσχει στις παρελάσεις του Athens Pride, δεν αισθάνονται την ανάγκη να δραστηριοποιηθούν περισσότερο. 
«Δεν έχω ανάγκη να μπω σε κάποια ομάδα. Δεν είναι το gay θέμα που με προσδιορίζει. Βέβαια, δεν ξέρω τι θα έκανα αν είχα γεννηθεί τη δεκαετία του ’70, τότε που τόσοι άνθρωποι πλήρωσαν ακόμα και με τη ζωή τους τον αγώνα για τα ατομικά δικαιώματα» λέει η Αλεξάνδρα.

Ίσως έχει να κάνει με το χαρακτήρα τους. Ειλικρινείς, γνήσιες, αθεράπευτα συμβιβασμένες με τον εαυτό τους, δεν αισθάνονται πως πρέπει να αυτολογοκριθούν, να κρυφτούν, να μείνουν κλεισμένες στη σκοτεινή ντουλάπα. «Οι περισσότερες φίλες μας καταπιέζονται. Κι όχι μόνο στην ηλικία μας. 
Υπάρχουν γυναίκες 40 χρόνων και ακόμα δεν έχουν αποδεχτεί αυτό που είναι ή δεν τις αποδέχονται οι γύρω τους. Κι είναι τόσο λυπηρό να πρέπει να καταπιέζεσαι. Να είσαι gay και να μην μπορείς να το πεις στους δικούς σου… Αν το λύσεις αυτό, αισθάνεσαι πως μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο» λέει η Δέσποινα.
Η Αλεξάδρα δεν σκέφτηκε ποτέ πώς πρέπει να «διαμορφώσει» τη συμπεριφορά της. «Ναι, αν είμαστε σε ένα μπαρ και θελήσω να φιλήσω τη Δέσποινα, και βέβαια θα το κάνω. Βέβαια, μια φορά σε στιγμή τρυφερότητας με έδιωξαν από ένα μαγαζί. Ήρθε ο υπεύθυνος του μαγαζιού και μας ζήτησε να φύγουμε, γιατί προσβάλλουμε τον κόσμο. 
Ακόμα κι αυτοί όμως οι στενόμυαλοι ομοφοβικοί δεν με ενοχλούν τόσο όσο όταν μου κάνει παρατήρηση κάποιος από την παρέα μου, η οποία παρέα έχει από όλα − και ομοφυλόφιλα κορίτσια και ετεροφυλόφιλα. Το πιστεύεις πως το πρόβλημα το έχουν οι gay φίλες και όχι οι straight; Αγχώνονται πως αφού είναι με εμάς, οι υπόλοιποι θα καταλάβουν πως είναι gay, κι ανάμεσα στους υπόλοιπους μπορεί να είναι και κάποιος, π.χ., από τη δουλειά τους».

Το εργασιακό περιβάλλον είναι ένα ζήτημα. Ή όχι; «Στη δουλειά μου δεν έχω κάνει κάποια δήλωση, αλλά τα περισσότερα κορίτσια το ξέρουν και είμαστε cool» λέει η Δέσποινα που δουλεύει στο οικονομικό τμήμα μιας εταιρείας. Το λέει με τόση απλότητα και μηδενικό άγχος, που αναρωτιέσαι αν η Αθήνα είναι τόσο gay friendly και δεν το γνώριζες… 
«Όχι δεν είναι, το θέμα είναι πώς χειρίζεται ο καθένας μας τις καταστάσεις. Σε μια παρέα με πολλούς άντρες, όταν ομολόγησα πως είμαι gay, ένας από αυτούς μου επιτέθηκε άγρια» θυμάται η Δέσποινα μια παλιά ιστορία. «Μου έλεγε πως αυτό που είμαι δεν είναι φυσιολογικό, αλλά ανώμαλο. Τον ρώτησα “αν συνέβαινε σε εσένα να είσαι αυτό που είμαι εγώ, θα σου άρεσε κάποιος να σου μιλάει όπως εσύ σε εμένα;”. Σταμάτησε. Δεν μου συμβαίνει συχνά να πρέπει να απολογηθώ για εμένα, να εξηγήσω. Και δεν μπαίνω στον κόπο, γιατί δεν έχει και ουσία» καταλήγει.
Δεν μπορώ να μη ρωτήσω τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει ένα φιλί τους μπροστά σε άντρες. «Μου έχει συμβεί πάρα πολλές φορές να έρθει ένα άντρας και να μας πει “θέλετε να έρθετε σπίτι μου;”. Τις περισσότερες φορές είναι χυδαίοι. Όχι πως αν κάποιος ήταν ευγενικός θα δεχόμουν να πάω σπίτι του, αλλά δεν θα τον έβριζα κιόλας, όπως έχω αναγκαστεί τόσες φορές να κάνω. 
Μου έχει συμβεί βέβαια και το κλασικό, το “έλα να σε κάνω γυναίκα”». Η περιγραφή της Αλεξάνδρας μας φέρνει γέλια. Με αφορμή το εύθυμο κλίμα, τα κορίτσια σχολιάζουν και πόσο της μόδας έχει γίνει το να είσαι gay, «τύπου “ήμουν ένα χρόνο gay και μετά μου έφυγε”», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Αλεξάνδρα και συνεχίζει: «Όλο και περισσότερες γυναίκες φιλιούνται μεταξύ τους στα μπαρ.
Αυτό δεν τις κάνει απαραιτήτως gay. Περισσότερο το κάνουν για να προκαλέσουν, κυρίως τα αρσενικά». Η Δέσποινα δίνει τη δική της εξήγηση: «Βοηθάει κι αυτή η χίπστερ εποχή που ζούμε, που ενισχύει το διαφορετικό, ακόμα κι αν δεν είναι γνήσιο». «Δεν είναι μόνο η αντίληψη “πάω κόντρα στο ρεύμα”» διαφωνεί η Αλεξάνδρα «είναι αυτή η αυτοδιαφήμιση που κάνουν οι γυναίκες για να ερεθίσουν περισσότερο τους άντρες, για τους οποίους το λεσβιακό σεξ είναι η No1 φαντασίωση».
Είναι η λέξη «λεσβία» ταμπού; «Με τη λέξη, δεν έχω πρόβλημα. Πρόβλημα έχω με την Eλληνίδα λεσβία και το πρότυπο που έχουν αναπτύξει, που δεν έχει σχέση με τη λεσβία του εξωτερικού. Αυτή η συμπεριφορά, πως δηλαδή πρέπει να είμαι πιο άντρας κι από άντρα. “Αφού εμένα μου αρέσουν οι γυναίκες, γιατί εσύ έχεις την ανάγκη να το παίζεις άντρας;”. 
Γιατί σε ένα μαγαζί οι γυναίκες λεσβίες να είναι χειρότερες από το χειρότερο γλίτσα άντρα; Λες και είναι μόνιμα νευριασμένες… Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός πως έχουμε νιώσει πολλές φορές το ρατσισμό» λέει η Αλεξάνδρα.

Στην εξάλειψη της ομοφοβίας δεν θα βοηθούσε επώνυμοι να ομολογούσαν δημοσίως τις προτιμήσεις τους, όπως γίνεται όλο και συχνότερα στο εξωτερικό; «Ναι βέβαια» λέει έξαλλη η Αλεξάνδρα. «Εδώ οι Έλληνες celebrities μας κοροϊδεύουν μες στη μούρη μας. Αν το παραδεχτείς, δηλαδή, τι θα γίνει; Θα πάψεις να είσαι καλός ηθοποιός, τραγουδιστής, παρουσιαστής, συγγραφέας;». Και πόσο πολύ, άλλωστε, χρειάζεται η gay κοινότητα έναν επώνυμο που θα δηλώσει, χωρίς ντροπή και ενοχές αλλά με περηφάνια, πως αγαπάει έναν άνθρωπο του ίδιο φύλου; Γιατί, στο τέλος, είναι η αγάπη που όλα τα νικάει…

× ?

Blogger Tips and TricksLatest Tips For BloggersBlogger Tricks

Σας άρεσε; Μοιραστείτε το!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...



 
close(x)

Lagrend creme